سپر دفاع موشکی BPDMSدر اوایل دهة 1960، نیروی دریایی ایالات متحده برنامه‏ای را جهت ایجاد یک سپر دفاع موشکی کوتاه برد (BPDMS یا Basic Point Defense Missile System) به شکلی که کوچکتر از موشکهای فعلی موجود بر روی کشتی‏های جنگی باشد، مدون نمود. در ابتدا موشکهای RIM-46 Sea Mauler جهت سپر دفاع موشکی BPDMS به کار گرفته شدند، اما این امر نیز در سال 1964 کنار گذاشته شد و توجهات به سمت گونه‏ای برگرفته شده از موشک AIM-7E Sparrow برگردانده شد.موشک کشتی پرتاب RIM-7 Sea Sparrowاسپاروی ویژة سپر موشکی BPDMS، به نام RIM-7E Sea Sparrow خوانده شد. این موشک در اساس، همان گونة تغییرنیافتة AIM-7E بود و توسط پرتابگرهای دگرگون شدة ASROC که MK 25 نام گرفته بودند، شلیک گردید. سرانجام موشک کشتی پرتاب RIM-7E در سال 1967 وارد خدمت در نیروی دریایی ایالات متحده شد.AIM-7Fبه تاریخ ژانویه 1972، کمپانی رایتئون، طراحی گونة به طور کامل بهبود یافته و پیشرفته شدة اسپارو به نام AIM-7F را آغاز کرد. موشک جدید دارای پیشرانة دو تکه‏ای شامل بوستر (موتور کمکی) و پایدار کنندة پرواز (موتور اصلی) بود. در اسپاروی جدید، به طور معمول از پیشرانة Hercules MK 58 استفاده شده بود اما گاهی اوقات نیز پیشرانة Aerojet MK 65 مورد استفاده قرار گرفته بود که این پیشرانه‏های جدید، باعث افزایش قابل توجهی در برد این موشک می‏گشتند. در AIM-7F به طور کامل از سیستم هدایت پذیری نوین الکترونیکی مبتنی بر Solid-State و سیستم کنترل GCS استفاده شده بود که این سیسستم، AN/DSQ-35 نام داشت و با رادارهای پیشرفتة پالس-داپلر جنگنده‏های جدید دهه 1970 سازگاری کامل می‏توانست برقرار کند. بهینه‏سازی مستمر انجام شدة بر روی سامانة GCS، منجر به ساخت گونه‏های AN/DSQ-35A تا 35H گردید که جدیدترین مدل آن در اسپاروی AIM-7F-11 مورد استفاده قرار گرفت. سیستم کوچکتر شدة GCS، امکان استفاده از سرجنگی قوی‏تری به وزن 39 کیلوگرم (89 پاوند) از نوع MK 71 را به نام کلاهک جنگی WAU-10/B میسر می‏ساخت. تولید انبوه این سری جدید در سال 1975 آغاز شد و تا 1981 ادامه پیدا کرد. به همراه ارائه موشک AIM-7F، نام اسپارو3 به نام ساده‏تر اسپارو تغییر نام پیدا کرد.نمونه‏های تمرینی گوناگونی از موشک AIM-7F به نام های ATM-7F، CATM-7F، DATM-7F و CAEM-7F تولید شدند که جملگی مشابه همان نمونه‏های تمرینی خانوادة 7E بودند. موشکهای CATM-7F و DATM-7F برای آموزش نسل بعد موشکهای اسپارو یعنی AIM-7M و AIM-7P نیز قابل استفاده بودند.موشک AIM-7F در کنار جنگنده اف-16موشک کشتی پرتاب RIM-7F Sea Sparrow نیز مشابه موشک هواپرتاب AIM-7F بود، اما به دلائلی که خواهیم گفت از RIM-7H بسیار پیشرفته‏تر بود. امکان دارد موشک RIM-101A که به سال 1974 و با بهینه‏سازی موشکهای RIM-7E و RIM-7H تولید شده بود، جنگ‏افزاری پیشرفته بدانیم، اما با انجام مستمر روند بهبودسازی موشکهای RIM-7 این موشک نیز کنار گذاشته شد. موشک کشتی پرتاب RIM-7F عمر نسبتن کوتاهی داشت، زیرا انجام پروژة بهینه‏سازی بیشتر بر روی آن متوقف شد و به جای آن موشک RIM-7M وارد خدمت گردید.AIM-7Gموشک AIM-7G، از یک جستجوگر جدید بهره می‏برد که در حدود سال 1970 به سفارش نیروی هوایی ایالات متحده و بر روی نصب بر روی بمب‏افکن‏های F-111D طراحی شد، اما این گونه از اسپارو نیز هیچگاه وارد خدمت نگردید. تنها تعداد اندکی از موشکهای پیش نمونة YAIM-7G ساخته شدند، اما هیچگاه بر روی خط تولید انبوه قرار نگرفتند.RIM-7Hموشک کشتی پرتاب RIM-7H، نمونة بهینه شدة RIM-7E بود که جهت استفاده بر روی عرشة کشتی‏ها جنگی، سازگار شده بود. تمامی مدلهای کشتی‏پرتاب اسپارو، دارای بالچه‏های تا شونده‏ای بودند تا تا فضای کمتری جهت نصب درون پرتابگرهای ویژة MK 29 اشغال نمایند. (این بالچه‏های تاشونده، بر روی گونه‏های بعدی اسپاروی کشتی‏پرتاب یعنی F، M، P و R نیز پیش‏بینی شده بودند) به جز این مورد، موشک کشتی‏پرتاب اسپارو H، اساسن شباهت بسیار زیادی به گونة هواپرتاب و کشتی پرتاب E داشت، ضمن اینکه به پیشرفتگی مدل RIM-7F و نمونه‏های بعدتر ساخته شده نبود. موشک کشتی پرتاب RIM-7H در ناوگان کشتی‏های جنگی سازمان ناتو نیز به صورت بسیار گسترده مورد استفاده قرار گرفت. این موشک در ناتو به نام NSSMS یا NATO Sea Sparrow Missile System معروف گشت و تولید نسل اوّل یا Block I این موشک از سال 1973 آغاز شد.تصویری که پس از شلیک موشک اسپارو از درون شکاری بمب افکن F-15E به ثبت رسیده استAIM-7Mمدل بعدی موشک اسپارو، AIM-7M نام داشت که به طور کلی دارای جزئیات تکنیکی جدیدی بود و از جستجوگر معکوس مونوپالس با توانایی دید پائین، شلیک پائین بهره می‏برد. مجموعة جستجوگر جدید نصب شده در این موشک، WGU-6/B نام داشت که بعدها نمونة بهینه شدة آن به نام WGU-23/B ساخته شد. تاکنون هیچگونه مدرکی برای تولید موشکهای اسپارو با نام‏های AIM-7J/K/L بدست نیامده است، اگرچه گاهی اوقات AIM-7J به گونة مونتاژ ژاپن AIM-7E گفته می‏شود.رادار مونوپالس استفاده شده در موشک AIM-7Mمنبعی دیگر اینطور می‏گوید: پسوند M در AIM-7M از روی عمد استفاده شده و نشانگر استفاده از رادار MonoPulse در این موشک می‏باشد و اثباتگر این حقیقت است که پسوندهای J/K/L کنار گذاشته شده‏اند. جستجوگر مونوپالس، قابلیتها و توانمندی‏های اسپارو را در محیط‏های انباشته از جنگ الکترونیک یا در ارتفاع پست افزایش می‏داد. برخی جزئیات نوین دیگر AIM-7M عبارتند از: کامپیوتر دیجیتال (با استفاده از نرم‏افزاری که در ماجولهای قابل برنامه‏ریزی EPROM، که نوعی آی سی قابل برنامه‏ریزی است و بر روی زمین انجام می‏شود)، سیستم خلبان خودکار و فیوز انفجاری فعال. سیستم خلبان خودکار، موشک AIM-7M را در مسیر بهینه شدة منحنی شکل پرواز می‏دهد و مختصات هدف مورد نظر در میانة مسیر و همچنین به هنگام نزدیک شدن نهایی به هدف را در صورت نیاز در اختیار می‏گذارد. موشک AIM-7M از سرجنگی پرقدرت چندتکه شونده (ترکش‏دار) به نام WAU-17/B بهره می‏برد. اولین شلیک پیش نمونة نخستین YAIM-7M در سال 1980 انجام گرفت و موشک AIM-7M در سال 1982 وارد خدمت شد.موشک AIM-7M اندکی پس از شلیک توسط جنگندة F/A-18Cنمونه‏های تمرینی AIM-7M اینها هستند: ATM-7M، CATM-7M، DATM-7M و CAEM-7M که کارکردی مشابه همان نمونه‏های تمرینی E را دارند؛ ضمن اینکه دو موشک تمرینی CATM-7M و DATM-7M برای موارد آموزشی نسل بعدی اسپارو یعنی AIM-7P نیز کاربرد دارند.موشک کشتی پرتاب RIM-7M Sea Sparrow، معادل گونة هواپرتاب AIM-7M می‏باشد و نمونة تمرینی آن نیز RTM-7M نام دارد. با توجه پرتابگر 8 تایی MK 29، موشک RIM-7M و مدل بعدی آن یعنی RIM-7P را می‏توان به وسیلة پرتابگرهای نوع MK 41 (سامانة AEGIS) و MK 48 VLS (معادل Vertical Launch System) از عرشة کشتی‏های جنگی شلیک نمود.موشک سی اسپارو و پرتابگر 8 تایی آن به هنگام شلیک بر روی عرشه یک ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز