این هواپیمای دو سرنشینه که دارای بدنه تقویت شده و قابلیت تهاجم زمینی بود توسط ناتو Brawny نام گرفت.نخستین پیش نمونه آن در سال 1953 به پرواز در آمد و همه انتظارات را برآورده ساخت به جز توپ های آن. به دلیل محل قرار گیری توپهای این هواپیما گازهای متصاعد شده به داخل موتور وارد شده و سبب افت قدرت موتور و سپس واماندگی آن میشد.حدود یکسال صرف برطرف کردن این اشکال شد و سرانجام توپها از بالای دماغه به پایین دماغه انتقال یافت.با این اصلاح هواپیما در سال 1955 سفارش تولید گرفت ولی تنها پنج فروند از آن ساخته شد .چرا که استراتژی شوروی سابق از دافع نزدیک هوایی به بکارگیری و توسعه سلاح اتمی تغییر یافت و بدین ترتیب این پروژه کنار گذاشته شد. این هواپیما بال پایین و با زاویه سویئپ 35 درجه بود.بوسیله دو موتور 6000 پوندی AM-5 قدرت می یافت که در کنار یکدیگر در داخل بدنه قرار می گرفتند.همانند سایر هواپیماهای پشتیبانی نزدیکی که توسط دفتر طراحی ایلیوشین ساخته شد بود ,دو نفر خلبان ,شش محفظه سوخت و تجهیزات رادیویی و الکترونیکی داخل یک محفظه کاملا تقویت شده در برابر گلوله قرار میگرفتند. پهنای صفحه گرداگرد این محفظه از 3 تا 6 میلیمتر بود و صفحه روبروی خلبانان هم دارای پهنای 10 میلیمتری برای جلوگیری از عبور گلوله بود.شیشه کاکپیت نیز ضد گلوله طراحی شده بود و یک صفحه به پهنای 8 میلیمتر نیز از خلبانا در برابر گلوله هایی که از پشت سر و بالا شلیک میشد حفاظت میکرد.وزن کلی محفظه تقویت شده و شیشه ضد گلوله 1,918 kg بود. در مدل اولیه هواپیما دارای شش توپ 23 میلیمتری Nudelman-Rikhter NR-23 autocannons در دو طرف دماغه بود که هر کدام دارای 150 گلوله بود.یک توپ گردان قابل کنترل از راه دور نیز در قسمت پشتی کاکپیت قرار گرفته بود که دارای 200 گلوله بوده و از نوع Il-K10 بود. چهار محفظه کوچک بمب نیز در زیر بال تعبیه شده بود که هر کدام ظرفیت 220 پوند را داشته و میتوانست ترکیبی از راکتهای 86 میلیمتری TRS-82 یا راکتهای 132 میلیمتری TRS-132 و یا محفظه سوخت خارجی را حمل نماید.در مجموع قابلیت حمل 500 کیلیوگرم وزن خارجی زیر بالها را دارا بود. دو دوربین عکسبرداری نیز در پشت بدنه برای ارزیابی میان صدمه به دشمن تعبیه شده بود. منبع ویکی