آزمایش موشکهای دوربرد کره شمالی، خشم زیادی را در واشنگتن برانگیخته است. رسانه های آمریکا نوشته اند که امکان دارد آن کشور سلاحهای هسته ای داشته باشد، و موشکهای با برد تا 9300 مایل نیز، ممکن است به سوی آمریکا نشانه رفته باشند. ویلیام پری وزیر دفاع دولت کلینتون، و دستیار سابقش اشتون کارتر- استاد فعلی دانشگاه هاروارد-، با نتشار مقاله ای مشترک (زیر عنوان "در صورت لزوم حمله و نابود کنید") در واشنگتن پست، از دولت بوش خواستند بر علیه پرتاب موشکهای کره شمالی، دست به حمله پیشدستانه بزند. این مقاله در واشنگتن سر و صدای زیادی به پا کرد و به نظر می رسد تهدید موشکی کره شمالی، سبب افزایش رویارویی واشنگتن و پیونگ یانگ شود. رابرت اینهورن معاون وزیر خارجه در امور پیشگیری از تکثیر این گونه سلاحها در دوره کلینتون که در گفتگوهای برنامه های هسته ای کره شمالی نیز شرکت داشت، معتقد است نظریه حمله پیشدستانه خیلی مخاطره آمیز است و فکر نمی کند کابینه بوش دست به چنین عملی بزند. چرا که پاسخ کره شمالی به این اقدام قابل پیش بینی نیست و نتیجه چنین کاری می تواند بسیار مشکل آفرین باشد. به گفته ویلیام پری وزیر دفاع دولت کلینتون، سیستم دفاع موشکی ایالات متحده که سابقه چندان خوبی ندارد، ممکن است قادر نباشد موشکهای دوربرد کره شمالی را متوقف کند. چندین کارشناس آمریکایی در مصاحبه با واشنگتن پریزم گفتند که به اعتقاد آنها تهدید موشکی کره شمالی در آینده نزدیک رخ نمی دهد و آمریکا به پیش گرفتن روش قهر آمیز نیاز ندارد. از نظر آنها بهتر است دولت بوش تحلیل مختصری در مورد آزمایش این سلاحها داشته باشد و به گفتگوهای دیپلماتیک باز گردد. برای نمونه ریچارد کرونین پژوهشگر ارشد مرکز هانری ال استیمسون در این باره می گوید: "فکر نمی کنم آزمایش موشکهای دوربرد کره، تهدیدی جدی برای آمریکا باشد. چرا که این کشور هنوز از پرتاب موفقیت آمیز این موشکها و تحویل سلاحهای هسته ای فاصله زیادی دارد و پیش از این نیز، سلاحهای هسته ای را آزمایش کرده است. هدف پیونگ یانگ از این اقدام جلب توجه جامعه بین المللی و به ویژه آمریکاست تا بتواند با کشورهای صنعتی مذاکره کند و حتی با آمریکا وارد گفتگوی مستقیم شود." کارشناسان حمله پیشدستانه را امکان پذیر نمی دانند پری و کارتر در مقاله خود این سوال را مطرح کرده اند که آیا آمریکا باید بگذارد کشوری دارای سلاحهای هسته ای که با ایالات متحده نیز سر مخالفت دارد، موشکهای بالیستیک قاره پیمایی را آزمایش و تکمیل کند که می تواند به خاک این کشور برسد؟ آنها در همان مقاله به پرسش خود پاسخ می دهند. از نظر این دو، دولت بوش باید با اخطاری شفاف به پیونگ یانگ بگوید اگر کره شمالی به آزمایش موشکی خود ادامه دهد، آمریکا بدون تردید موشکهای تائه پودونگ-۲ را پیش از پرتاب شدن نابود خواهد کرد. اما کرونین با تمام احترامی که برای پری قائل است و در عین اینکه او را مردی هوشمند و با صداقت می داند، نظر وی را رد می کند و معتقد است که حمله پیشگیرانه نتیجه ای جز دردسر به بار نمی آورد. چرا که در صورت تغییر رژیم در آن کشور، آمریکا احتمالا نمی داند باید چه روشی را در پیش گیرد. از نظر کرونین در حال حاضر بزرگترین تهدید واقعی کره شمالی برای آمریکا، در واقع امکان تکثیر سلاحهای هسته ای - و نه حمله موشکی- است. حداقل پنج سال وقت لازم است که کره شمالی بتواند با موشکهای مجهز به کلاهک هسته ای، آمریکا را تهدید کند. سلیگ هریسون مدیر برنامه آسیا در مرکز سیاستهای بین المللی نیز اعتقاد دارد کار کره شمالی برای جلب توجه و تعلیق بلوکه کردن داد و ستدهای مالی آن کشور در ماوراء بحار است. چرا که از ژوئن سال ۲۰۰۵ موجودی سه شرکت کره شمالی در آمریکا بلوکه شده و وزارت دارایی این کشور نیز از دسامبر همان سال در خواست کرده در باره معاملات اقتصادی کره شمالی در آمریکا دقت کافی به عمل آید. از دیدگاه گوردون چنگ نویسنده و کارشناس آسیایی هم، نظریه جلب توجه، تا حدی درست است. چرا که رهبر کره هم می خواهد دست کم چیزی در حدی که غرب به ایران پیشنهاد کرده، به دست آورد. اما به نظر وی هدف دیگر کیم جونگ ایل این است که با اینگونه آزمایشات، موقعیت خود را در داخل کشورش و به ویژه در بین نظامیان ارتقاء بخشد. چنگ همچنین معتقد است برخی از تیمسارهای کره شمالی قطعا مایلند با آزمایش موشکهای خود، از میزان پیشرفت آنها آکاه شوند. چنگ در مورد استفاده نکردن از نیروی نظامی، با کرونین همعقیده است. از نظر او نیز حداقل پنج سال وقت لازم است که کره شمالی بتواند با موشکهای مجهز به کلاهک هسته ای آمریکا را تهدید کند و تا آن زمان می توان با دیپلماسی خلاق و از طریقی صلح آمیز، به تهدید آن کشور پایان داد. هارولد فیوسون پژوهشگر ارشد برنامه علوم و امنیت جهانی دانشگاه پرینستون نیز معتقد است که حمله نظامی امنیت کره جنوبی و ژاپن را به مخاطره می اندازد. به گفته وی کره شمالی برای باز داشتن و ترساندن آمریکا به این نیاز ندارد که بتواند این کشور را مورد حمله قرار دهد، بلکه همین کافیست که موشکهایی دارد که می تواند به ژاپن برسد. به گفته اینهورن مشکل دیگر این است که حتی اگر آمریکا بخواهد با حمله نظامی موشکهای کره شمالی را منهدم کند، از محل اختفای همگی آنها اطلاع ندارد. بنابراین اگر به محلهایی که از آنها اطلاع دارد حمله کند، کره شمالی با آزمایشهای پنهانی تجربه لازم را کسب خواهد کرد و ممکن است برخوردهای نظامی بیشتری را آغاز کند. آیا تهدید هسته ای به مدت طولانی، در آینده اسباب زحمت آمریکا خواهد شد؟ در مقایسه با کرونین، سایر کارشناسان واشنگتن تهدید هسته ای را اندکی جدی تر می گیرند. از دید آنان این تهدید به مرور زمان افزایش - و نه کاهش- خواهد داشت. به نظر افرادی چون چنگ، گرچه کره شمالی به این فناوری دسترسی پیدا نکرده که با کاهش اندازه سلاحهای هسته ای خود آنها را به موشک تبدیل کند، اما بین ۵ تا ۱۰سال دیگر قادر خواهد بود چنین کاری را انجام دهد. جیمز شوف پژوهشگر ارشد موسسه تجزیه و تحلیل سیاستهای خارجی نیز معتقد است که نباید از تهدید هسته ای کره شمالی غافل شد، به ویژه که این کشور مصمم است به توسعه هسته ای خویش ادامه دهد. این تصمیم تهدیدی بزرگ برای ثبات آسیا و حتی امنیت ملی آمریکا به حساب می آید. گرچه او نیز با حمله پیشگیرانه موافق نیست، ولی نفس مطرح شدن این مسئله نشان می دهد که آمریکاییها دارند تشخیص می دهند که در این مورد، تماشاچی صرف بودن، هزینه سنگینی دارد. به رغم فعال کردن دستگاههای ضد موشک نصب شده در کالیفرنیا و آلاسکا، پری و کارتر همچنان به حمله پیشگیرانه آمریکا معتقدند. چرا که به گفته آنان سیستم دفاع موشکی ایالات متحده که سابقه چندان خوبی ندارد، ممکن است قادر نباشد موشکهای دوربرد کره شمالی را متوقف کند. تندروها با پیشنهاد حمله پیشگیرانه مشکلی ندارند به رغم این مباحث، دولت بوش گزینه حمله پیشگیرانه را انتخاب نکرد. با این حال در روز پس از انتشار مقاله مذکور، دیک چینی معاون رئیس جمهور - که در مورد کره شمالی مواضع تند رویانه ای دارد-، در گفتگو با سی ان ان با چنان لحن ملایمی در مورد این مقاله گفتگو کرد، که غیر منتظره بود. چینی ضمن قدردانی از پیشنهاد پری، داوطلبانه گفت که فناوری موشکی کره شمالی هنوز در سطحی ابتدایی است. در همان حال استیون هادلی مشاور امنیت ملی، از کره شمالی خواست از آزمایش موشکی دست بردارد. به اعتقاد اینهورن، دولت بوش سعی کرده تهدید بالقوه موشکی کره شمالی را کوچک جلوه دهد. به هیمن سبب اگر این مشکل جدی تر شود، این دولت مورد سرزنش قرار می گیرد. برخلاف اینهورن، کرونین این کار دولت بوش را تحسین می کند و معتقد است اگر کره شمالی واقعا می خواهد از این مقوله در جهت وزین شدن خود بهره ببرد، بهترین راه این است که آمریکا این قضیه را با آرامش اداره کند. او موضعگیری و جار و جنجال رسانه ها در این مورد را بی فایده می داند. چرا که از نظر وی این مسئله نه آنقدر ها مهم است و نه جوابی این چنین لازم دارد. کرونین همچنین معتقد است که در مورد سیاست دولت بوش در قبال کره شمالی دو دیدگاه وجود دارد. یکی دیدگاه بازها تحت رهبری چینی، که معتقد است ایالات متحده باید موضعی انعطاف ناپذیر و سخت داشته باشد. اما دیدگاه، دیگر به گفتکوهای دیپلماتیک اعتقاد دارد. کرونین می گوید: "اگر بحران هسته ای کره شمالی واقعا خطرناک شده بود، بوش بدون توجه به سایر نظرات، از صاحبان این دو دیدگاه می خواست که اختلاف نظرها را فراموش کنند و برای یک راه حل عملی اقدام نمایند. وقتی او چنین کاری نمی کند، به این معنی است که این مسئله به نقطه بحرانی نرسیده است." شوف عمل نکردن به پیشنهاد پری و کارتر (دادن اولتیماتوم به کره شمالی)، را برای دولت بوش عاقلانه می داند. او معتقد است "حزب دمکرات به خاطر موضع ضعیف خود در مورد امنیت ملی، مدتی طولانی با مشکل روبرو بود. بنابراین ممکن است حالا پری و کارتر بخواهند چهره این حزب را بهبود بخشند که حرکتی هوشیارانه از جانب دمکراتهاست." جایگزینی برای عملیات نظامی کارشناسانی که با آنها گفتکو شده، معتقدند کره شمالی باید بداند احساس آمریکا در قبال آزمایش موشکی آن کشورچیست. در عین حال باید کره شمالی را از سوی کشورهای دیگر آسیایی زیر فشار قرار داد و روشن ساخت که در صورت ارسال موشک، با روشهای گوناگون از جمله تحریمهای اقتصادی و بلوکه کردن داراییهایش در حسابهای خارجی، به این حرکت پاسخ داده خواهد شد. در همین راستا شوف اخطار دادن و تعیین حد را لازم می داند و کرونین هم در این مورد با او موافق است. اما کرونین در عین حال معتقد است اگر کره شمالی در این مورد پافشاری کند، برای متوقف ساختنش، کاری از دست جامعه بین المللی بر نمی آید. چرا که هیچ یک از کشورها از جمله آمریکا در نظر ندارند از قدرت نظامی استفاده کنند. او می گوید: "آمریکا باید از کره شمالی بخواهد آزمایش موشکی را متوقف کند. راه حل کلیدی ایالات متحده است. اما در عین حال ممکن است حرکت پیونگ یانگ سبب تحریک ژاین شود که کمک 10 میلیارد دلاریش به آن کشور در واقع بزرگترین’هویج ‘است. اگر ژاپن خشمگین شود و کمک خود را قطع کند، این زیان به مراتب بیش از آن فایده ای است که کره شمالی به دست می آورد. چرا که ژاپن این کمک را در ازای دست برداشتن کره شمالی از برنامه سلاحهای هسته ای خود ، به عهده گرفت." کرونین تاکید می کند، در صورتی که کره شمالی همچنان به این آزمایش ادامه دهد، باید معاهدات بین المللی را رعایت کند و برای پیشگیری از هر سوء تفاهمی، کشورهایی را که ممکن است این موشکها از بالای آنها عبور کند، در جریان بگذارد. ریچارد لوگار رئیس کمیته روابط خارجی مجلس سنا، از دولت بوش خواست مستقیما با کره شمالی وارد گفتگو شود.به گفته هریسون دولت بوش باید تماس مستقیم با کره شمالی را آغاز و در باره تحریمهای اقتصادی و برنامه های موشکی کره، با آنها صحبت کند. پیشنهاد هریسون مورد تایید سناتورهای بلند پایه آمریکا از جمله سناتور جمهوریخواه ریچارد لوگار رئیس کمیته روابط خارجی مجلس سنا، و دیگر سناتور جمهوریخواه چاک هیگل قرار گرفت. آنها از دولت بوش خواستند مستقیما با کره شمالی وارد گفتگو شود. اما به اعتقاد چنگ تا وقتی کشورهای دیگر به ویژه چین فشار لازم را بر کره شمالی وارد نکنند، چنین اقدامی ثمربخش نخواهد بود. چنگ که در برابر چین همواره موضعی سخت اتخاذ کرده، می گوید: "اگر آمریکا نمی خواهد کره شمالی موشک آزمایش کند، موثرترین راه این است که برای پکن روشن سازد که چین را مسئول عملکرد کره شمالی می داند. چرا که بدون مواد و حمایت دیپلماتیک چین، برنامه سلاحهای هسته ای و موشکی کره شمالی وجود خارجی نخواهد داشت." اینهورن نیز در این مورد می گوید: "تنها راه متوقف کردن کره شمالی، اعمال فشار از طریق چین یا کره جنوبی است. چرا که ایفای نقش چین، معمولا در پشت صحنه است و تصور می کنم در حال حاضر نیز دارد سعی خودش را می کند." منبع واشنگتن پریزم نویسنده ترزا هسو