هواپیمای "ســی-2 گـــریـ۫ــهـــونـــد" (C-2 Greyhound) یک هواپیمای باری توربوپراپ جفت-پیشرانه ی زبــربــال (بال بالا) است که برای پشتبانی لجستیکی ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی آمریکا که کاری بسیار مهم می باشد، طراحی شده است. کارکرد اصلی این هواپیما ترابری ناوپایه است که برای پشتیبانی از گروه های ضریتی هواپیمابری نیروی دریایی آمریکا به انجام می رسد. گریهوند برای حمل و جا به جا کردن مسافران، پیشران های جت، پسسوز ها، فرستادنی های معمول (مراسلات) و بارهای ویژه میان ناوهای هواپیمابر و یا پایگاه های ساحلی نیروی دریایی آمریکا به کار گرفته می شود. این هواپیما ارزش خود را در عملیات هواپیمابری در هر جای جهان نشان داده است. هواپیمای C-2 با زمان رفت و برگشت بسیار خوبی که دارد می تواند افراد، تجهیزات و تکه های یدکی را با توانمندی بالایی میان ناوهای هواپیمابر و یا پایگاه های زمینی جا به جا کند. شرکت نامدار گرومن در هنگام طراحی و توسعه ی C-2، از بال، پیشران و دُم هواپیمای زودهشدار ناوپایه ی "یی-2 هـوکای" (E-2 Hawkeye) بهره گرفت، ولی C-2 دارای پیکره ی پهن تر، درب بارگیری پشتی، دماغه ی کوتاه، گنجایش سوخت بیش تر و چرخ دماغه ی نیرمند تر برای تحمل وزن سنگین تر بود. این دو هواپیما تقریباً به طور همزمان توسعه یافتند، اما توسعه ی E-2 کمی زودتر آغاز گردیده بود و بنابراین بخش هایی از آن را در توسعه ی C-2 به کار بردند. یادآوری می شود که هواپیمای زودهشدار ناوپایه ی E-2 یکی از ساخته های همین شرکت گرومن بوده است که اکنون به همراه C-2 بر عرشه های پروازی خدمت می کنند. این را هم بگوییم که شرکت گرومن در سال 1994 با شرکت نورثراپ در هم آمیختند و شرکت نورثراپ-گرومن کنونی را پایه گذاری کردند. هواپیمای C-2 ملقب به گـریـهـونـد دو پیش نمونه داشت. گریهوند در 18 نوامبر 1964 با نام YC-2 نخستین پرازش را انجام داد و تولید آن در سال آینده (1965) آغاز و در همان سال به نیروی دریایی آمریکا تحویل داده شد تا یک جایگزین خوب برای هواپیمای پیستونی "سی-1 تریـ۫در" (C-1 Trader) در کارکرد ترابری ناوپایه باشد. این هواپیما افزون بر این دو پیش نمونه، یک نمونه ی ایستا برای آزمون های زمینی هم داشت. در آغاز شمار اندکی از هواپیماهای C-2 ساخته شد. از سال 1965 تا 1968 تنها 19 فروند از این هواپیما در نیروی دریایی آمریکا به خدمت گرفته شدند. در این دوره ی سه ساله، برنامه های خرید 12 فروند دیگر از C-2ها لغو شد. یکی از پیامدهای کم شمار بودن گریهوندها در این سال ها، فرسایش آنها بود، به گونه ای که تا سال 1970 شمار C-2های در حال خدمت به 12 فروند کاهش یافت. در این دوره C-2ها به همراه هواپیماهای پیستونی C-1 در اقیانوس آرام و دریای مدیترانه کار ترابری ناوپایه را انجام می دادند. این "گریهوند"ها را در سال 1973 به قصد افزایش عمر عملیاتی اُورهال (تعمیر اساسی) کردند. این تعمیر اورهال بیش تر با جایگزین کردن پیکره ی C-2ها انجام شد و به همین خاطر پس از آن نام این هواپیماها از C-2 به C-2A تغییر کرد. سرانجام در سال 1982 با توجه به فرسودگی این C-2Aها، نیروی دریایی تصمیم گرفت که به شرکت گرومن درخواست تولید دوباره ی این هواپیما را بدهد. بدین ترتیب در سال 1984، قراردادی برای خرید 39 فروند C-2A نو برای جایگزین کردن C-2Aهای کهنه به امضاء رسید. این C-2Aهای نو را Reprocured C-2A"" یا (C-2A(R خواندند که این نامگذاری برای تشخیص گریهوندهای نو از کهنه بود. گریهوندهای نو دارای بهبودهای چشمگیری در پیکره و الکترونیک پروازی (اویونیک) بودند. همه ی C-2Aهای کهنه را در سال 1987 کم کم بازنشسته کردند. از سوی دیگر واپسین فروند از (C-2A(Rهای نو در سال 1990 تحویل گرفته شد. گریهوندهای نو یا همان (C-2A(Rها را نیز معمولاً C-2A می خوانند ولی این ها از هر نگاهی بهتر از کهنه ها هستند، زیرا بار سنگین تری را با سرعت بیش تر به نقاط دور تر می برند، ایمن تر هستند، راحت تر هستند، کمتر خراب و در هنگام خرابی آسان تر تعمیر می شوند. روی هم رفته شمار C-2Aها و (C-2A(Rها (گریهوندهای کهنه و نو) به 58 فروند رسیده است که هزینه ی هر فروند از آن ها برای مالیات دهندگان آمریکایی دست کم برابر است با 38.96 (سی و هشت، ممیز، نود و شش) میلیون دلار.