حرارت در داخل موتورهای موشکی به اندازه ای بالا است که در برخی از موارد می تواند به بسیاری از کامپوزیت ها و سازه های داخلی صدمه بزند و این دما حدود 60 درصد دمای سطح خورشید می باشد و به بیش از 3200 درجه ی سلسیوس می رسد و به همین دلیل مواد مقاوم تر ای در ساختار موتور موشک استفاده می شود که Temperature-resist هستند و وزن سنگین تری دارند و این یک نقطه ی ضعف محسوب می شود. از طرفی در موتورهای متداول موشکی، مقدار قابل توجهی از سوخت مایع تلف می شود و بدون آنکه به طور کامل در واکنش شرکت کند، از خروجی موتور به سمت بیرون می ریزد. بدیهی است باکاهش حرارت در داخل موتورهای موشکی که به استفاده از مواد های سبک تر و کاهش وزن می رسد و همچنین با جلوگیری از هدر رفتن سوخت می توان همان میزان سوخت را برای برد بالاتری استفاده کرد و در نتیجه Efficiency آن تا حد زیادی بالا می رود و این دو مورد، باعث افزایش بازدهی و کاهش هزینه ها می شود و در نتیجه می توان با هزینه ی کمتر، موشک هایی با تعداد بیشتر و کارایی بالاتر تولید کرد. اما چگونه می شود با این دو چالش رو به رو شد و آن ها را برطرف کرد؟ محققان هوافضا و دانشمندان علم موشکی یک سیستم نوین طراحی کرده اند که یک جریان خنک در داخل موتور موشک ایجاد می شود و باعث می شود که یک مرز بین دیواره ی داخلی محفظه ی احتراق با جریان حرارت بالا ایجاد کند و در نتیجه دمای کمتری با محفظه احتراق درگیر می شود و در این صورت نیازی به استفاده از مواد ضد-حرارتی در داخل هسته ی موتور موشک که وزن را افزایش می دهد نیست. ین سیستم، یک موتور سوخت مایع می باشد که با ایجاد یک سیستم خنک کننده ی گردابه ای، مرز گفته شده در پاراگراف بالا را تشکیل می دهد و به این صورت است که اکسیژن مایع را به محفظه ی احتراق به گونه ای تزریق می کند که یک جریان گردابه ای پایدار در داخل سیستم ایجاد می شود و گاز داغ را به طور منظمی در قسمت های مرکزی قرار می دهد و جریان حرارت بالا از دیواره های داخلی فاصله می گیرد و به همین دلیل ساختمان داخلی این نوع از موتورها خنک تر از سایر موتورهای موشکی سوخت مایع می باشد. یک شرکت خصوصی در مهر ماه سال 1391 در یک منطقه ی بیابانی واقع در جنوب شرقی کالیفرنیا در ایالات متحده، اولین تست-پرواز را انجام داد و VRE را در یک موشک به طور عملی تست کرد. موتور تست شده در آن تاریخ توانایی تولید تراست 13.5 تونی را داشت و با موقیت توانست یا ایجاد یک نیروی دایره ای در داخل محفظه ی احتراق که همان گردابه در داخل ساختمان موتور است، حرارت بسیار بالا در دیواره های داخلی موتور را حذف نماید. این فناوری که پایه هایی از آن به بیش از 30 سال گذشته می رسد، هم اکنون در حال گسترش هست و گفته می شود که در ایران نیز چنین فناوری ای در حال تحقیق به منظور گسترش آن است.