داشتن سلاحی که به صحنه نبرد فرستاده شود و بدون نیاز به دخالت انسان، خود به خود دشمن را یافته و نابودکند آرزوی هر فرمانده ای است. پیشرفتهای تکنولوژی، این گونه رویاها را به واقعیت نزدیک و نزدیک تر کرده است. آیا فیلمهای علمی-تخیلی در آینده نزدیک به واقعیت خواهند پیوست؟ پس زمینه تاریخی استفاده گسترده از عنصر زرهی پایه اساسی آموزه پیمان نظامی ورشو در زمان جنگ سرد را تشکیل می داد. بر اساس این آموزه، در صورت وقوع جنگ بین دو بلوک قدرت امواج زرهی باید یکی پس از دیگری خاک اروپای غربی را درمی نوردیدند. کشورهای غربی -به ویژه آمریکا- برای مقابله با این آموزه به توسعه سلاح های گوناگونی پرداختند. هدف اصلی از ساخت این سلاح ها مبارزه با تانکهای بیشمار پیمان ورشو با استفاده از حداقل نفرات و امکانات بود. کشورهای غربی قصد داشتند که کمبود ادوات زرهی و نفرات خود را با استفاده از تکنولوژی پیشرفته جبران کنند تا با کمترین تلفات بیشترین آسیب را به دشمن وارد کنند. از میان سلاح هایی که در آن دوره توسعه یافتند می توان به هواپیمای پشتیبانی نزدیک "آ10 تاندربولت"، هلیکوپترهای "کبری" و "آپاچی"، موشکهای "تاو"، "ماوریک" و "هلفایر" اشاره کرد. تکنولوژی مدرن به فرماندهان ناتو اجازه می داد تا به جای استفاده از تاکتیهای سنتی و روشهای غیرفعال مانند ایجاد میدانهای بزرگ مین و یا ساخت خطوط دفاعی، با تاکتیهای مدرن تر و فعالتری با برتری زرهی پیمان ورشو به مقابله برخیزند. تاکتیکهای ضدزرهی غربی در ابتدای جنگ ایران و عراق به خوبی قابلیتها و توانایی های خود را نشان دادند. هوانیروز ایران که به هلیکوپترها و موشکهای غربی مجهز شده بود و خلبانهای آن از تاکتیکهای غربی استفاده می کردند توانستند با کمترین هزینه جلوی هجوم لشکرهای زرهی عراق را سدکنند. در ابتدای دهه هشتاد نیروی هوایی آمریکا برای توسعه موشکهای "آ جی ام-124" دست به ساخت بمبهای خوشه ای "بی ال یو-101" زد. این بمب به 3 حسگر صوتی مجهز بود که می توانستند حرکت تانکها را از فاصله 150 متری تشخیص دهند. بی ال یو-101 پس از رسیدن به ارتفاع مناسب ازسطح زمین بچه بمبهای خود را رها می کرد. این بچه بمبها -که شکلی مانند قوطی واکس داشتند- با استفاده از حسگرهای حرارتی خود به تانک حمله می کردند. پروژه بی ال یو-101 در سال 1987 به دلیل پرهزینه بودن لغو شد ولی بچه بمبهای آن بعدها در پروژه "بی ال یو-108" بکارگرفته شدند. بی ال یو-108؛ راهی نو برای حل مسائل قدیمی بی ال یو-108 قسمتی از کوشش های مشترک شرکت "سیستمهای دفاعی تکسترون" و نیروی هوایی ایالات متحده برای ساخت بمبهای خوشه ای هوشمندتر می باشد. تولید بی ال یو-108 در سال 1992 آغازشد و تا به امروز ادامه دارد. بی ال یو-108 برای هدف قراردادن اهداف ثابت و متحرک با حداکثر دقت طراحی شده است. امروزه، این بمب خوشه ای تنها سلاح باهوش زرداخانه آمریکا از این نوع می باشد. پرتاب پس از پرتاب بی ال یو-108، در اولین مرحله چترکمکی آن بازشده تا سرعت بمب کاهش یابد. پس از کوتاه زمانی، چتر اصلی بمب بازمی شود که باعث می شود بمب به صورت عمودی فرود آید. بی ال یو-101 دارای 2 بچه بمب بود اما برای بی ال یو-108 چهار بچه بمب درنظرگرفته شده است. پس از رسیدن بی ال یو-108 به ارتفاع مناسب -30متری سطح زمین- بچه بمب های آن توسط یک مکانیزم مکانیکی باز می شود. همزمان چترهای بمب رها شده و یک راکت کوچک در زیر بمب روشن می شود. این راکت بمب را کمی بالا برده به دور خود می چرخاند تا بی الی یو-108 بچه بمبهایش را در بیشترین فاصله ممکن پخش کند. بچه بمبها مجهز به 2 سنسور لیزری و مادون قرمز می باشند. هر بچه بمب پس از جداشدن از بی ال یو-108 -به صورت مستقل از دیگر بچه بمبها- سنسورهای خود را فعال می کند تا هدف مناسب را یافته و به شکارآن بپردازد. هنگامی که هدف ردگیری شد، بچه بمب منفجر می شود و یک "خرج شکل دار نفوذکننده"[1] را مستقیما به پایین و به سوی هدف و تعدادی ترکش را به اطراف -برای مقابله با اهداف نرم- شلیک می کند. باید متذکر شد که ضربه حاصل از انرژی جنبشی خرج نفوذی است که باعث انهدام هدف می شود و نه قدرت انفجاری خرج منفجر شده. بچه بمبها می توانند انواع هدفهای متحرک مانند تانک، نفربرزرهی یا کامیون را تشخیص داده و آنها را هدف قراردهد. هر بچه بمب به یک فیوز برنامه ریزی شده مجهز شده است تا اگر نتوانست هدفی را بیابد به صورت خودکار در ارتفاع 15 متری زمین منفجر شود. این فیوز باعث می شود که اگر بمب هیچ هدفی را نیافت کمترین مخاطره برای افراد غیرنظامی بوجود آید. یک فیوز زمانی نیز برای بچه بمبها درنظر گرفته شده است که درصورت عمل نکردن فیوز اول و پس از برخورد بمب به زمین عمل می کند و آن را منفجر می کند. تاریخچه عملیاتی بی ال یو-108 اولین بار در جنگ کوزوو و در بمبهای خوشه ای "سی بی یو-97" به صورت عملیاتی وارد کارزار شد اما در آن جنگ هیچ استفاده ای از آن نشد. این بمب خوشه ای ارزش رزمی خود را در جنگ دوم خلیج فارس (2003) به اثبات رساند. سیستمهای پرتاب کننده و بکارگیرنده بی ال یو-108 بی ال یو-108 را می توان بر روی انواع موشک بالستیک و موشک کروز نصب کرد و با استفاده از آن به آرایشهای زرهی در عمق خاک دشمن حمله کرد. در صورت بکارگیری بی ال یو-108 در بمبهای خوشه ای مانند بمب خوشه ای سی بی یو-97، تعداد 40 بچه بمب پرتاب شده می توانند محوطه ای به مساحت 460×150 متر را پوشش دهند. فهرست زیر سلاح ها و موشکهایی که می توانند از بی ال یو-108 استفاده کنند را شرح می دهد: موشک کروز "توماهاوک" بمب خوشه ای "CBU-97" شامل 10 عدد بی ال یو-108 بمب خوشه ای "CBU-105"[2] شامل 10 عدد بی ال یو-108 موشک هواپرتاب " AGM-154 JSOW" شامل 6 عدد بی ال یو-108 انواع پهپاد موشک زمین به زمین "MGM-140 " راکت هدایت شونده زمین به زمین " GMLRS"     بی ال یو-108 مشخصات طول 78.8 سانتیمتر قطر 13.3 سانتیمتر حداکثر عرض 18.4 سانتیمتر وزن 29.5 کیلوگرم     بچه بمب مشخصات طول 9.5 سانتیمتر قطر 12.7 سانتیمتر وزن 3.4 کیلوگرم جستجوگر فعال(لیزری) و غیرفعال(مادون قرمز) موادمنفجره 945 گرم مکانیزم انفجار موادمنفجره شکل دار با قدرت نفوذ بالا به همراه ترکش  نویسنده: رضاکیانی موحد