در این قسمت قصد دارم که آموزش بسیار ساده در مورد ارابه فرود خدمت دوستان ارائه بدم. اگر به چرخ های هواپیما ها دقت کنیم، متوجه می شویم که همه ی هواپیما ها دارای سه ارابه ی فرود هستند: یکی ارابه ی فرود دماغه و دو تای دیگری ارابه ی فرود اصلی . اما برخی از هواپیماها علاوه بر به کار گیری ارابه ی فرود دماغه و ارابه ی فرود اصلی از ارابه ی فرود دیگری به نام ارابه ی فرود مرکزی یا center landing gear بهره می برند. لازم به ذکر است که در بین هواپیماهای بوئینگ فقط بوئینگ 747 و در بین هواپیماهای ایرباس، ایرباس 340 و ایرباس 380 از این ارابه فرود بهره می گیرند. برای درک کامل تر از ارابه فرود مرکزی به عکس های زیر دقت کنید : حال می خواهیم بررسی کنیم که دلیل به گارگیری ارابه فرود مرکزی در این هواپیماها چیست. به طور کلی باید گفت که به کار گیری ارابه فرود مرکزی رابطه ی کاملا مستقیم با وزن هواپیما دارد. برای مثال اگر در هواپیماهای بوئینگ 747 و ایرباس 340 و 380 دقت کنید متوجه خواهید شد که به علت وزن بالای این هواپیماها اگر ارابه فرود مرکزی در آنها به کار گرفته نشود احتمال شکستگی ارابه فرودهای اصلی در فاز لندینگ وجود خواهد داشت و اگر اتفاقی برای ارابه های فرود نیفتد احتمال ترکیدگی لاستیک ها زیاد خواهد بود. به نظر اینجانب بوئینگ مثل طراحی هوشمندانه در قسمت های دیگر در طراحی ارابه فرود هم از ایرباس هوشمندانه تر عمل کرده است. برای مثال : با توجه به وزن بالای بوئیگ 777 قطعا می طلبید که در این هواپیما از ارابه فرود مرکزی استفاده شود. اما بوئینگ با طراحی زیرکانه و اضافه کردن دو چرخ به هر کدام از ارابه های فرود اصلی در عمل ارابه ی فرود مرکزی را از این هواپیما حذف کرد و حذف شدن یک ارابه فرود یعنی یک موفقیت بزرگ برای بوئینگ، چرا که با این کار تعداد سنسورهای مربوط به ارابه فرود مرکزی و نشان دهنده های آن در کاکپیت حذف شدند در نتیجه احتمال خطا در ارابه فرود کمتر شد. این در حالی است که طراحان ایرباس، برای ایرباس 340 که از لحاظ وزنی تقریبا معادل 777 است یک ارابه فرود مرکزی در نظر گرفته اند که این یه عیب محسوب می شود، چون تعداد سنسورها و نمایش دهنده های کاکپیت و سیستم هیدرولیک افزایش پیدا کرد و این افزایش باعث افزایش احتمال خطا و افزایش احتمال نقص فنی می شود.