هواپیمای شناسایی بدون سرنشین CL-289 از سال 1992 از سوی ارتش های آلمان و فرانسه مورد استفاده بود و برای عملیات صلح بانی در بوسنی و کوزوو نیز مورد استفاده قرار گرفت و در حال حاضر ارتش فرانسه 54 هواپیما از این نوع ار در اختیار دارد. گفتنی است که مانادا فرانسه و آلمان در ساخت این هواپیما مشارکت داشته اند. CL-289 در سال 2001 ارتقاء یافت و به نرم افزار پروازی AOL95 مجهز شد. (ADA Operational Onboard Software) ، همچنین سیستم های راهبری جدید و سیستم موقعیت یاب GPS ، سیستم ارتفاع سنج جدید و سیستم فشار سنج جدید نیز به آن اضافه شد. اولین سیستم های به روز شده در آوریل 2003 تحویل ارتش آلمان گردید و این روند تا سال 2006 ادامه می یابد.
هواپیمای CL-289 در حدود 68/3 متر طول دارد و از بالهایی به شکل صلیب برخوردار است و حساسه های شناسایی این هواپیما در زیر بدنه آن نصب شده اند. سیستم کنترل پرواز سه محوری این هواپیما دارای یک زیر مودر است که ثبات و پایداری هواپیما را در طول پرواز حفظ می کند. این هواپیما دارای سیستم موقعیت یابی GPS بوده و برای انجام مأموریت می توان مجموعه ای از اطلاعات را قبل از پرواز به درون حافظه کامپیوتری آن منتقل کرد.

CL-289 دارای یک موتور تقویت کننده سوخت جامد است که سرعت هواپیما را افزایش می دهد. این هواپیما دارای یک موتور تکمیلی جت به نام KHD T117 است که برای تقویت قدرت CL-289 مورد استفاده قرار می گیرد.
این هواپیما برای انجام مأموریت های شناسایی مجهز به یک دوربین بصری Zeiss Optronic KRb 8/24D است که با استفاده از یک سیستم مادون قرمز موسوم به SAGEM تقویت می شود. این دو سیستم دیده بانی به صورت مجزا یا با هم قابل استفاده هستند.

دوربین های دیده بانی KRb 8/24D دارای سه لنز مساوی است که تصاویر دقیقی را از هدف ارائه می دهد. سیستم Corsaire دست به تولید سیگنال هلی ویدئویی می زند که در همان لحظه بر روی سیستم داده نگار هواپیما ضبط شده و از طریق سیستم انتقال سیگنال به ایستگاه زمینی منتقل می شوند.

در این هواپیما نرم افزاری موسوم به S word نصب شده که توسط فرانسه و آلمان به طور مشترک نوشته شده و امکان ارسال تصاویر با کیفیت بالا را به فواصل بسیار دور و تحت هر شرایط آب و هوایی فراهم می آورد. این نرم افزار که فعالیت رادار SAR (که بر روی این هواپیما نصب می شود) را ممکن می کند، باعث می شود که امکان ثبت تصاویر اهداف متحرک بر روی زمین نیز توسط رادار مذکور فراهم شود. این تصاویر به محض ثبت قابل انتقال به مرکز کنترل زمینی هستند.

گفتنی است که پرتاب این هواپیمابا استفاده از یک کامیون و از روی یک کانتینر شیب دار انجام می شود. اطلاعات مربوط به مأموریت نیز از روی یک نقشه دیجیتال کامپیوتری که در مرکز فرماندهی موجود است انتخاب شده و از طریق امواج رادیوئی یا از طریق واحد انتقال اطلاعات که به صورت سیار فعالیت می کند به هواپیما منتقل می شود. این اطلاعات عبارتند از اطلاعات مربوط به نحوه پرواز، مسیر پرواز، محل استقرار هدف و نحوه ردیابی آن. این هواپیما را می توان برای عکس برداری تا ده هدف برنامه ریزی نمود.

این هواپیما دارای یک آنتن گیرنده است که به طور خودکار قابل جمع کردن است و امکان تبادل اطلاعات را فراهم می آورد. ایستگاه اطلاعات زمینی اطلاعات و تصاویر ویدئویی را دریافت و ضبط می کند. این تصاویر بر روی مانیتورهای تلویزیونی قابل مشاهده هستند و امکان شناسایی هدف را به فاصله ضد ثانیه پس از عکس برداری از آن به وسیله هواپیما فراهم می آورند.